JENN M. JACKSON*
Η επέκταση των δικτύων συγγένειας μπορεί να εμπλουτίσει τη ζωή μας.
Όταν ήμουν 15 ετών, μου άρεσαν δύο αγόρια. Ένας από αυτούς πήγαινε στην εκκλησία μου και ο άλλος καθόταν τρεις σειρές πίσω μου στο μάθημα βιολογίας. Το αγόρι από την εκκλησία, ένα παραδοσιακό παιδί με παππού διάκονο, ήταν κολλιτσίδας. Το άλλο αγόρι από το μάθημα βιολογίας ήταν χαλαρός, δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τη μονογαμία ή τη δέσμευση με οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό του. Μετά από μερικές εβδομάδες που συνειδητοποίησα ότι τα συναισθήματά μου αυξάνονταν για τα δύο αυτά αγόρια, αποφάσισα να αποκαλύψω την αλήθεια.
«Νομίζω ότι μου αρέσει κάποιος άλλος», είπα στο αγόρι μου από την εκκλησία. Το πρόσωπο του στράβωσε από τη σύγχυση.
«Τι εννοείς;» ρώτησε.
«Λοιπόν, υπάρχει ένας τύπος στο μάθημα βιολογίας μου και θέλω να βγω ραντεβού μαζί του, εσύ και αυτός δεν θα συναντηθείτε ποτέ οπότε δεν έχει σημασία», είπα ψύχραιμα.
Έκανε μια μακρά παύση. «Οπότε, θες να έχεις δύο αγόρια;» Με κοίταξε με απορία.
«Δηλαδή, ναι. Κάτι τέτοιο,» απάντησα ήρεμα.
«Λοιπόν, δεν είμαι οκ με αυτό,» απάντησε αποφασιστικά. «Δε θέλω να σε μοιραστώ. Και αν δεν είμαστε μαζί, δε θέλω καν να είμαστε φίλοι.»
Έχουν περάσει περισσότερες από δύο δεκαετίες από τη στιγμή εκείνη, αλλά το «αγόρι της εκκλησίας» δεν έχει ακόμα μιλήσει μαζί μου. Η ζωή μας έχει αλλάξει με πολλούς τρόπους, αλλά η απόφαση που πήρε εκείνο το αγόρι όταν ήταν έφηβος να αγκαλιάσει την παραδοσιακή μονογαμία ως μέσο για τη δημιουργία μιας πυρηνικής οικογένειας σταθεροποίησε το γεγονός ότι, ακόμη και στην ενηλικίωση, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ξανά στην ίδια κοινότητα.
Συνειδητοποίησα ότι η μονογαμία και η πυρηνική οικογένεια δεν ήταν για μένα. Ήταν χώροι που συχνά απαιτούσαν από εμένα να αρνούμαι τις δικές μου επιθυμίες για να δώσω προτεραιότητα στα συναισθήματα και τις ανάγκες ενός ρομαντικού συντρόφου.
Στο μεταπτυχιακό, έμαθα ότι η «σύγχρονη» οικογένεια – δύο ετεροφυλόφιλοι γονείς που μεγαλώνουν βιολογικά συνδεδεμένα παιδιά – υιοθετήθηκε από την Αγγλία του 18ου και 19ου αιώνα ως απάντηση στη μεταβαλλόμενη απαίτηση για εργασία και γεωργική παραγωγή λόγω της αναδυόμενης βιομηχανικής επανάστασης. Η οικογένεια δεν είχε τόσο πολύ να κάνει με αγάπη ή γάμο, όσο με αποτελεσματικότητα και παραγωγή. Η βιομηχανική επανάσταση σήμαινε ότι αυτές οι οικογένειες ήταν ουσιαστικά επιχειρηματικές μονάδες που εκτείνονταν πέρα από τον οικιακό κύκλο σε θείους, ξαδέλφια, θείες, παππούδες, γιαγιάδες και άλλους που επένδυσαν στη διατήρηση του οικογενειακού ονόματος και των δικαιωμάτων περιουσίας.
Μάθαινα επίσης ότι οι πυρηνικές οικογένειες ιδρύθηκαν για να μεταβιβάσουν περιουσία στα παιδιά και τα εγγόνια. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτή η μορφή οικογενειακού νεποτισμού έδινε προνόμια σε λευκούς ιδιοκτήτες γης της μεσαίας και ανώτερης τάξης που συνέχιζαν να αποκτούν γη μέσω κακόβουλων μέσων, όπως κλοπή από τους αυτόχθονες, εκμετάλλευση μεταναστευτικών πληθυσμών, όπως Ιαπωνοαμερικανοί και Μεξικανοαμερικανοί, και εκμετάλλευση των μαύρων Αμερικανών μέσω της δουλείας πριν χρησιμοποιηθούν συνταγματικά και ομοσπονδιακά αναθεωρητικά άρθρα για να δημιουργήσουν κενά που μετατρέπουν τη δουλεία σε «αναγκαστική εργασία», μια έννοια που υπάρχει ακόμα σε κάποια κρατικά συντάγματα σήμερα.
Ωστόσο, το τελευταίο αιώνα η πυρηνική οικογένεια έχει γίνει βαθιά ασταθής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η κυριότητα της ιδιοκτησίας έχει καλυφθεί από το redlining[1], την προκλητική δανειοδότηση και άλλα λευκά συστήματα εκμετάλλευσης και αποκλεισμού των μαύρων. Η διατήρηση μεγάλων οικογενειών με ένα μόνο εισόδημα έχει γίνει ανυπόφορη, αν και τα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να προωθούν το μύθο των μητέρων που μένουν σπίτι και ετοιμάζουν φρέσκες μηλόπιτες και κιμαδόπιτες για τα παιδιά τους κάθε βράδυ. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η πυρηνική οικογένεια είναι τώρα μειοψηφία.
Μια έρευνα του Γραφείου Απογραφής των Ηνωμένων Πολιτειών του 2021 ανέφερε ότι μόλις το 17,8% των νοικοκυριών αποτελούνται από παντρεμένους γονείς με παιδιά κάτω των 18 ετών. Πολλά παιδιά μεγαλώνουν με τους παππούδες τους, τα εκτεταμένα μέλη της οικογένειας και άλλους συγγενείς της κοινότητας που έχουν αναλάβει τον αγώνα ενάντια στις καταστροφές από τη δυναμική της οικογένειας στο καπιταλιστικό σύστημά μας. Η COVID-19 μας δίδαξε ότι η απομόνωση εντός της πυρηνικής οικογένειας οδηγεί επίσης σε δυσλειτουργία στη δυναμική της ευρύτερης κοινότητας όσον αφορά τη φροντίδα, τη στοργή και την προσοχή. Αμέτρητοι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται «αποξενωμένοι από την αφή» και απομακρύνονται από τις απαιτήσεις μιας κουλτούρας που θέτει την πυρηνική οικογένεια και το μονογαμικό ζευγάρι ως τον κύριο δείκτη μιας καλής ζωής.
Σε αυτήν τη στιγμή, καλούμαστε να ξαναφανταστούμε τι θα μπορούσε να είναι η οικογένεια και να αποδεχτούμε τις δυνατότητες που έχουμε μπροστά μας όταν απελευθερωθούμε από τον πολιτισμό της μονογαμίας που επιβάλλεται από τον πατριαρχικό και τον καπιταλιστικό πολιτισμό.
Βασίζομαι σε μαύρα, queer και φεμινιστικά μοντέλα κοινότητας και συγγένειας για να καθορίσω πώς θα μεγαλώσω τα παιδιά μου και θα δημιουργήσω κοινότητα γύρω τους. Όπως γράφει η bell hooks στο βιβλίο της All About Love: New Visions, «Ο καπιταλισμός και η πατριαρχία μαζί, ως δομές κυριαρχίας, έχουν εργαστεί υπερωρίες για να υπονομεύσουν και να καταστρέψουν αυτήν τη μεγαλύτερη μονάδα της εκτεταμένης συγγένειας». Η hooks εξηγεί ότι η αγάπη και η θεραπεία δεν μπορούν να υπάρξουν εκεί όπου υπάρχει κυριαρχία.
Αντί να συμμετέχω σε αυτά τα κυρίαρχα, περιοριστικά οικογενειακά μοντέλα, έχω επιλέξει ένα εκτεταμένο μοντέλο για τα παιδιά μου. Είμαι πολυσυντροφικό, δηλαδή αγαπώ πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα και δεν φυλάω την ερωτική αγάπη για έναν μόνο άνθρωπο. Ως λεσβία που είναι βαθιά ενσωματωμένη στα queer δίκτυα γύρω μου, επιμελούμαι επίσης ένα περιβάλλον όπου η «οικογένεια επιλογής», αντί για τους εξ αίματος συγγενείς, παίζει πρωταρχικό ρόλο στην ανατροφή και καθοδήγηση των παιδιών μου. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά μου έχουν μια εκτεταμένη κοινότητα ηλικιωμένων και γονεϊκών μορφών που επενδύουν στην καθοδήγηση, φροντίδα και ανάπτυξή τους, ακόμα και όταν η δική μου γονεϊκή ικανότητα είναι περιορισμένη.
Συχνά σκέφτομαι αυτόν τον αμήχανο χωρισμό με το αγόρι της εκκλησίας μου το 1999. Αναρωτιέμαι αν ήξερε ότι ήμουν μια από αυτές τις γυναίκες που θα κατέληγαν να πολεμήσουν ένα σύστημα που σαφώς ήθελε να επιβάλει, ακόμη και ως έφηβος. Αλλά ποτέ δεν αναρωτιέμαι αν η πυρηνική οικογένεια μας ωφελεί. Δεν το κάνει. Ωφελεί τον καπιταλισμό και μας έχει κάνει μόνο λιγότερο ασφαλή, λιγότερο προστατευμένα και λιγότερο αγαπημένα άτομα.
Είναι ώρα να την αφήσουμε πίσω.
Απόδοση στα ελληνικά: Νικόλας Σπιλάνης, Γιώργος Σίσυφος
ΠΗΓΗ: https://www.yesmagazine.org
JENN M. JACKSON(They/them) : queer, ανδρόγυνo, μαύρη γυναίκα, abolitionist[2], εραστής όλων των Μαύρων και βοηθός καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Syracuse. Το βιβλίο του «Black Women Taught Us and Policing Blackness» κυκλοφορεί το 2023.
[1] Το Redlining είναι μια πρακτική που εισάγει διακρίσεις που καθιστούν κάποιες υπηρεσίες (οικονομικές και μη) απρόσιτες για τους κατοίκους ορισμένων περιοχών( στη συγκεκριμένη περίπτωση τα στεγαστικά δάνεια) με βάση τη φυλή ή την εθνικότητα
[2] Abolitionists στην Αμερική ονομάζονται τα άτομα και οι οργανώσεις που αγωνίζονται για την κατάργηση του υπάρχοντος συστήματος απονομής δικαιοσύνης και καταστολής (αστυνομία, φυλακές, κλπ.) και την αντικατάσταση του από κοινοτικές μορφές αποκαταστατικής και μεταμορφωτικής κοινοτικής δικαιοσύνης
polyamorygr 
Σχολιάστε